امام على علیه ‏السلام ـ در توبیخ اصحاب خود ـ فرمود:

أما والّذی نَفسی بِیَدِهِ لَیَظهَرَنَّ هؤلاءِ القَومُ علَیکُم، لَیس لأنّهُم أولى بِالحَقِّ مِنکُم، ولکنْ لإسراعِهِم إلى باطِلِ صاحِبِهِم (باطِلِهِم)، و إبطائکُم عَن حَقِّی؛

هان! سوگند به آنکه جانم در دست اوست، این جماعت بى‏ گمان بر شما چیره خواهند شد، نه به خاطر اینکه آنان از شما برحقّ‏ ترند، بلکه بدان سبب که آنان در حمایت از باطل امیر خود مى‏ شتابند و شما در حمایت از حق من کندى مى کنید.

نهج البلاغه، خطبه ۹۷

پیامبر خدا صلى الله علیه و آله:

إنَّما یُدرَکُ الخَیرُ کُلُّهُ بِالعَقلِ، ولا دینَ لِمَن لا عَقلَ لَهُ؛

تمامى خوبى ها با خرد به دست آید و کسى که خردمند نیست، دین ندارد.

تحف العقول، ص٥٤

امام علی علیه ‏السلام:

ثَلاثُ عَلاماتٍ لِلْمُرائى: یَنْشِطُ اِذا رَأىَ النّاسَ وَ یَکْسِلُ اِذا کانَ وَحْدَهُ وَ یُحِبُّ اَنْ یُحْمَدَ فِى جَمیعِ اُمُورِهِ؛

ریاکار را سه نشانه است: هرگاه مردم را ببیند، به نشاط مى‏ آید، هرگاه تنهاست، بى حال و تنبل است، و دوست دارد که در همه کارهایش، او را ستایش کنند.

اصول کافى: ج ۲، ص ۲۹۵